Zeilen als een Spirituele Ervaring

In het tijdschrift Classic Boat van december 2009 stond een leuke editorial, geschreven door Dan Houston.

Ik zal een poging doen een vertaling weer te geven:

Zeilen als een spirituele ervaring

“We praten niet vaak over zeilen als een spirituele ervaring, of wel? Het is vaker dat we bezig zijn met de praktische kant van hoe varen we de boot van A naar B, of alleen maar de boot in het water te krijgen- of te begrijpen hoe je moet overstag moet gaan en moet gijpen; het optimale uit je zeilen te halen. Dan is er nog het navigeren; in de smiezen krijgen van de werking van eb en vloed in kleinere havens of hoe je fatsoenlijk een weersvoorspelling moet interpreteren.

En een boot-huishouden is ook zo’n klus waarvan sommigen onder ons nooit hun “to-do”lijst afkrijgen. Ik dacht: ik neem gewoon alle lakens mee naar huis en leg er fatsoenlijk zeilmakersdoek op in de herfst. Ze zitten nog steeds in de tas. Wel hebben we de reddingsvesten gewassen en gedroogd…Daarom denk ik dat het heel acceptabel is om een lijst te hebben van “to don’t”. Anders kom je nooit meer aan zeilen toe.

Zeilen, of varen in het algemeen, is een fantastische praktische ervaring en tegelijkertijd een fysieke activiteit. Het is moeilijk om iets vergelijkbaars te verzinnen wat tegelijkertijd praktisch en fysiek is. Bergbeklimmen misschien. Maar ik heb met bergbeklimmers gesproken die vragen wat we ’s-nachts doen. Waar en hoe stop je om te slapen? Oh, je gaat alsmaar door, wow, hoe zie je dan in het donker?

Een oversteek maken, de meest complete ervaring van alle zeilervaringen, en zoveel meer bevredigend dan wedstrijdzeilen , is een creatieve inspanning.

Als het voorbij is, dan lijkt de reis op zichzelf een wezen, door zijn navigatie, het schip gaande houden, de afgelegde mijlen;het neemt een fysieke vorm aan,zelfs al is het alleen nog maar in je herinnering, traag omschreven in het scheepslog.

Terwijl een oversteek een praktische aangelegenheid is, leent het zich ook voor een spirituele ervaring, die moeilijk aan de wal te ervaren is. De sterren ’s-nachts te zien zonder verdere horizonvervuiling kan een goede dosis nederigheid brengen en een flinke storm doorstaan geeft je ook een beloning om werkelijk te voelen wat het is om te leven. Ook is er de hele echte ervaring van de reis, van langzaam trekken naar een nieuwe plek waardoor je je voelt groeien. Neem een vliegtuig naar Antigua en je ledematen zijn verkrampt, het vliegveld is heet en benauwd. Zeil er naartoe- de Tradewind volgend, onderweg al de kapot gewaaide boot-uitrusting herstellende, en je komt aan aan land, bruin, sterk, en centimeters gegroeid.

Er is ook vaak het gevoel van ‘het andere’, op zee, vooral in de nacht als er misschien drijfhout op het water drijft, of de minder vaak voorkomende half gezonken containers die net boven drijven. Je moet goed uit je ogen kijken, maar het is een kwestie van vertrouwen in een goede afloop. Dus welke kracht heeft je er doorheen geholpen?

Onthou echter, als je een beetje dromerig wordt op zee, de nonnen hebben als spreekwoord dat het geen zin heeft om hemels perfect te zijn als je niet met beide benen op de grond staat. Dus zorg er voor dat je de afwas doet, en je schip in orde houdt. “